#7
Μία Lacta μας έφερε κοντά
Κάποτε ήταν 2 νέα παιδια 16 χρονών μέσα στον ενθουσιασμό. Ο ένας δεν ήξερε τον άλλο, ακόμα κι αν έμεναν 2 στενά στην ίδια γειτονιά. Όμως η μέρα που η μοίρα θα τους ένωνε, βρέθηκε..
Εκείνος, το αστέρι της τοπικής ομάδας του μπάσκετ και εκείνη μια απλή κοπέλα που είχε 2 κυριολεκτικά ζωές και μοίραζε τους χρόνους της σε 2 πόλεις. Η βάση της ηταν το πατρικό της, όμως η ζωή της ήταν αλλού.
Ποτέ δεν δέχτηκε την γειτονιά της γιατί ήταν ``κατωτέρου`` επιπέδου. Έτσι, της άρεσε να ζει στα μέρη που πήγαινε σχολείο και είχε τους φίλους της. Το μόνο που την κρατούσε στη γειτονιά του σπιτιού της ήταν το φροντιστηρίο Αγγλικών, που παρεμπιπτόντως ήταν απεναντι από ένα φροντιστηριο. Τα μπαλκόνια τους ήταν μία αναπνοη (έναν δρόμο) διαφορά.
Μια μέρα, λοιπόν, ο μήνας ήταν Μάιος, η κοπέλα πήγε να πάρει από ψιλικατζίδικο της γειτονιάς μια LACTA, για να φαει και τοτε τον είδε κι εκείνος την είδε! Η κοπέλα μαγεύτηκε από την παρουσία του, από το πανέμορφο χαμόγελό του και ταξίδευε στα μάτια του... Την ακολούθησε μέσα στο ψιλικατζίδικο και όταν εκείνη διάλεξε τη LACTA, τότε εκείνος τη σταμάτησε και έδωσε λεφτά στον πωλητή. Μετά του εδωσε το χέρι της και ειπε: ``Με λενε Νάνσυ, ευχαριστω!`` Εκείνος είπε απλά ένα παρακαλώ και χάθηκε. Έτσι, απλά. Τότε, χτυπησε το κουδουνι και εκεινη ρωτησε για εκεινον το ονομα του Πέτρος, τόσο ομορφος σαν ημίθεος.
H LACTA όμως δεν ειχε τελειώσει το λόγο ύπαρξης της. Τα μπαλκόνια ήταν απέναντι το ένα απο το αλλο και τοτε εκείνη έγραψε πανω στο χαρτι περιτυλιγματος: ``εχω αφησει ενα κομματι , το πιο γλυκο``. Mόλις σχολασαν, εκεινος την περίμενε από κατω και ετσι αρχισε η ιστορία τους... Δεν κράτησε πολύ όμως το να ειναι μαζι, γιατί μπήκαν άλλοι ανθρωποι στη σχεση τους και η ζωη τους άλλαξε μονοπάτια...
Δύο χρονια ολοκληρα είχαν να βρεθουν να ακουσει ο ένας για τον άλλο και να αντικρυσει η κοπελα την πανεμορφη ματιά του...τόσο κοντα και όμως τοσο μακρια. Ώσπου μια μερα βροχερη του Νοέμβρη ενα τηλεφωνο τα αλλαξε όλα. Εκείνος ειχε τρακαρει και ηταν άσχημα. Η κοπελα όταν το έμαθε τρελάθηκε. Δεν ηξερε τι να κανει και εκεινη ειχε δεσμο ομως και εκεινος. Έπρεπε να τον δει, όμως, δεν μπορούσε. Τόσες τύψεις, τόση στεναχωρια και ηθελε να είναι εκει για εκεινον, να μπορει να τον βοηθησει ομως δεν μπορουσε. Ήξερε πως αν πηγαινε, θα λύγιζε.
Πέρασε ο καιρός και εκείνη μάθαινε νέα του από έναν κοινό γνωστό τους. Διακριτικά ομως. Ήταν μολις 50 μετρα τα σπιτια τους μακριά και εκείνη ηθελε να τον δει απεγνωσμενα.... Τελικά, μια μερα ελαβε ενα μηνυμα: ``σε περίμενα, όμως καταλαβαίνω...`` Μετά από τόσα χρονια μετα απο εναν θυελλωδη ερωτα και εκείνος ακόμα ένιωθε όπως και αυτή.
Όμως, οι σχεσεις τους τους εμποδιζαν. Κανείς τους δεν ήθελε να πληγώσει το συντροφο που ειχε ο καθενας... Έτσι η αγάπη τους ηταν καλά κρυμμενη στην καρδιά.
Πέρασαν τα χρονια, όμως οι παιδικοι ερωτες, όλοι ξερουμε πως δεν ξεχνιουνται... Η Νάνσυ παντρευτηκε εκανε ενα γιο και χώρισε. Ο Πετρος διαλεξε μια εργένικη ζωη. Η Νανσυ μολις χωρισε απο τα Βόρεια Προάστια, κατεβηκε στα Δυτικά στο πατρικό της. Μετά απο τόσα χρονια. Ο γιος της ήταν τρελός για το μπάσκετ, έτσι πήγαν να παρακολουθήσουν αγώνα στο τοπικό γήπεδο, η Νάνσυ ο γιος της και μια φιλη της.
Εκεινη ειχε τη λαχταρα να παρει κατι να πιει και ρωτησε αν θελει καποιος κατι. Κατευθύνθηκε προς το κυλικείο και τότε έπιασε μια LACTA. Kάθε φορά που την αντικριζε τον σκεφτότανε. Τόσο όμορφος, "πού να πήγε τόση αγάπη;" όπως λεει και ο Ρέμος.
Βγάζει λεφτά από την τσέπη της και τότε βλέπει ενα χέρι να τη σταματαει.... "Για στάσου," είπε, "αυτό το χέρι κάτι μου θυμίζει, τόσο όμορφο, τόσο γυμνασμένο είναι..." Τρελάθηκε, οι χτύποι της καρδιας της ειχαν βαρεσει κοκκινο και τοτε καθε της αισθηση τον καταλαβε...τον ενιωσε... τον ακουσε .. τον γευτηκε.. τον αγγιξε.. τον μυρισε...τον ειδε.. Ήταν εκείνος όπως τότε, ήταν εκείνος.