Ήμουν γύρω στα 15 εκείνο το καλοκαίρι. Τότε ακόμα δεν κανονίζαμε διακοπές πολλές μέρες κάπου μακριά με παρέα κι έτσι αποφάσισα να πάω με τον αδερφό και τους γονείς μου μία κρουαζιέρα στη Μεσόγειο.
Με τον αδερφό μου είχαμε ενθουσιαστεί! Πισίνες, εστιατόρια, bar, το πλοίο φαινόταν να τα έχει όλα και ήμασταν σίγουροι πως θα ήταν οι τέλειες διακοπές. Κι όμως! H πραγματικότητα δεν ήταν ακριβώς έτσι. Ο μέσος όρος ηλικίας των επιβατών πρέπει να ήταν περίπου 60 και δεν μας πήρε πολλή ώρα να καταλάβουμε πως η 10ήμερη κρουαζιέρα δεν θα ήταν όπως την είχαμε φανταστεί!
Οι μέρες περνούσαν και πέρα από το να τρώμε και να πηγαίνουμε για μπάνιο όσο το πλοίο ήταν σε κίνηση δεν κάναμε τίποτα! Είχα μείνει χωρίς παρέα μέχρι που κάποια στιγμή ενώ έκανα βόλτα στο πλοίο πρόσεξα ένα πραγματικά όμορφο μέλος του πληρώματος! Πέρασα και ξαναπέρασα από το ίδιο μέρος του πλοίου και κάποια στιγμή αρχίσαμε να ανταλλάσσουμε βλέμματα. Οι διακοπές είχαν πάρει άλλο νόημα! Κάθε μέρα φρόντιζα να περνάω από όλα τα πιθανά μέρη που θα μπορούσε να είναι, προκειμένου να τον συναντήσω. Και πάντα γινόταν το ίδιο. Κοιταζόμασταν για ώρα, χαμογελούσε ο ένας στον άλλο και μετά πριν προλάβει να πλησιάσει για να μιλήσουμε, φρόντιζα να εξαφανιστώ!
Κάποια στιγμή κι ενώ η βαρεμάρα μου είχε φτάσει στο απόγειο, σκέφτηκα ότι δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να του μιλήσω. Έτσι, κάπου πριν τη Βαρκελώνη κι ενώ είχα πάρει την απόφασή μου, βγήκα τη συνηθισμένη βόλτα κι άρχισα να τον ψάχνω. Όλη τη μέρα δεν κατάφερα να τον βρω πουθενά, μέχρι που κάποια στιγμή απλά έμαθα ότι ένα μέρος του πληρώματος είχε κατέβει από το πλοιό για να συνεχίσει αλλού!
Μέχρι τώρα θυμάμαι ακριβώς πώς έμοιαζε και πάντα θα αναρωτιέμαι τι θα είχε γίνει αν είχα σκεφτεί και είχα τολμήσει να του μιλήσω! :)