Όπως κάθε μέρα… το ίδιο νωχελικό πρόγραμμα… Όμως ένα μέρος του άλλαξε και η καθημερινή βαρετή ρουτίνα δεν ήταν τόσο βαρετή πια!
Γυρίσαμε από το σχολειό και παρατήρησα ότι ο αδελφός μου δεν είχε το βλέμμα ενός έφηβου που μόλις γύρισε από μια βαρετή μέρα σχολείου και που μετράει τα ατέλειωτα λεπτά ως το κουδούνι. Μπήκε μέσα τρέχοντας, πέταξε την τσάντα του κάτω, έβγαλε γρήγορα τα παπούτσια του και κατευθύνθηκε στο δωμάτιο του κλείνοντας την πόρτα κάπως απότομα πίσω του. Μετά από λίγο πήγα να ειδοποιήσω τον αδελφό μου οι το φαγητό ήταν έτοιμο. Άνοιξα την πόρτα είδα στα χέρια του να κρατάει τρία χαρτιά που προς μεγάλη μου έκπληξη ήταν ατσαλάκωτα. Με διαβεβαίωσα ότι θα έρθει αμέσως. Καθίσαμε στο τραπέζι και μας αποκάλυψε τον λόγο για τον οποίο συμπεριφερόταν κάπως τούτη την ημέρα. Στο σχολειό πραγματοποιούνταν ένα πρόγραμμα ανταλλαγής μαθητών μεταξύ Ελλάδας- Ιταλίας . Η μητέρα μου ως fan τέτοιον θεμάτων αποφάσισε ότι ο αδελφός μου θα συμμετείχε στην ανταλλαγή. Εγώ ήμουν κάπως ανυπόμονη ήθελα να γνωρίσω το παιδί που θα ερχόταν και μετρούσα τις μέρες αντίστροφα. 10 9 8 7 5 4 3 2……… 1 Αλλά αυτές δεν περνούσαν και ιδιαίτερα γρήγορα.
Μετά από καμπόσες μέρες η ώρα που θα έφτανε ο Alessandro έφτασε. Εγώ γυρνούσα από το σχολειό και στο αμάξι ακριβώς από πίσω μας ήταν ο αδελφός μου με τον Αlessandro. Μόλις τον είδα, έμεινα!! Ήταν και είναι το πιο όμορφο αγόρι που έχω δει και πρόκειται να δω. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα του, μόλις είχα κατέβει από το αμάξι και κοιτούσε γύρω γύρω για να αναγνωρίσει λίγο το μέρος. Το βλέμμα του ήταν κάπως το βλέμμα ενός χαμένου όμως και ταυτόχρονα τόσο γλυκό!! Μετά ήρθε και με χαιρέτησε κι εγώ σαν σοκαρισμένη που ήμουν του είπα μονό ένα welcome! Aπό εκεί και περά ήξερα ότι κάθε μέρα από εκεί και πέρα για την επόμενη εβδομάδα θα ξυπνούσα το πρωί, θα τον έβλεπα και με αυτό το ωραίο χαμόγελο θα μου έλεγε αυτό το good morning που το έλεγε τόσο ωραία!!!!!! Ακόμα και στην πιο απλή του κίνηση έβρισκα κάτι που την έκανε τόσο σημαντική για μένα. Ο χαρακτήρας του ήταν φανταστικός και τα αγγλικά του θεσπέσια όπως και τα δικά μου. Αυτό ήταν μια προτροπή στο να μιλήσουμε περισσότερο. Όμως ανάμεσα στις εκδρομές που πήγαιναν εκείνοι και στο σχολείο που πήγαινα εγώ δεν είχα και πολλή χρόνο για να τον βλέπω. Και κάπου μέσα στις μέρες που έμενε εδώ, έμαθα ότι είχε και κορίτσι αλλά και μόνο που τον έβλεπα το ξεχνούσα αυτό. Δυο μέρες πριν φύγει όμως άρχισα να νιώθω ότι έχανα την γη κάτω από τα πόδια μου. Το ότι δεν θα τον ξαναέβλεπα ποτέ μου σπάραζε την καρδιά. Δυστυχώς αυτή η εβδομάδα πέρασε πάρα πολύ γρήγορα και η μέρα που θα έφευγε ο Alessandro … έφτασε!!! Ξύπνησα το πρωί με πάρα πολλή άσχημη διάθεση. Δεν ήθελα να δω κανέναν και να πάω πουθενά! Προσπάθησα να φανώ δυνατή άσχετα αν από μέσα είχα καταρρεύση. Πήγα να φάω πρωινό κι εκείνη την στιγμή βγήκε από το δωμάτιο και με εκείνο το χαμόγελο είπε αυτό το good morning. Απευθείας το δικό του χαμόγελο έγινε και δικό μου.
Μέχρι που έφτασε η στιγμή να αποχαιρετιστούμε. Κάναμε χειραψία και είπαμε ένα πολλή πικρό goodbye!!! Αυτή η στιγμή έμεινε χαραγμένη στην καρδιά μου. Όταν έφτασα σχολείο οι φίλες μου το είχαν καταλάβει ότι ήμουν χάλια και προσπα8ουσαν να με κάνουν να νιώσω καλύτερα όμως τίποτα δεν πετύχαινε. Οι ατέλειωτες ώρες του σχολείου τέλειωσαν και με μια ανακούφιση γύρισα σπίτι. Όμως και το σπίτι ήταν αναπάντεχα άδειο. Πήγα στο δωμάτιο μου και άρχισα να κλαίω. Τώρα… μετρούσα τις μέρες αρνητικά -1 -2 -3 -4 -5 -6….. Δεν ήξερα μέχρι που θα έφτανα γιατί το ποτέ θα τον ξαναέβλεπα παρέμενε άγνωστο.
Το γεγονός ότι είχε κοπέλα όταν ήταν εδώ δεν με πείραζε και τόσο, αλλά όταν έφυγε η ιδέα ότι αυτή ήταν εκεί κι εγώ δεν ήμουν με έκανε να κλαίω. Κι αυτή η ιδέα ενισχυόταν από τις φωτογραφίες που ανέβαζε η κοπέλα του στο Facebook από κάθε φορά που συναντιόταν. Κάθε φορά που έβλεπα κι από μια τέτοια έκλαιγα και σπάραζε η καρδιά μου… Μια μέρα είδα μια φωτογραφία που αγκαλιζόντουσαν. Αυτό πια με αποτέλειωσε. Την επόμενη μέρα στο σχολείο το είπα στην φίλη μου την Ελισάβετ. Ασυγκράτητα εγώ ξέσπασα σε κλάματα κι εκείνη την στιγμή με είδε ένας καθηγητής. Η Ελισάβετ τότε του τα είπε όλα. Αυτός μου έκανε μια πρόταση! Ο ίδιος είχε σπουδάσει στην Ιταλία και ήξερε ιταλικά. Γι’αυτο μου πρότεινε να γράψω ένα γράμμα στον Alex στα ελληνικά , να του το δώσω να το μεταφράσει και να του το στείλω σαν surpriseee!!!! Το σκεπτικά πολλή και στο τέλος αποφάσισα να το γράψω γιατί ούτος η άλλος ήταν η μόνη μου ελπίδα. Του έγραψα ότι ένιωθα για εκείνον και ότι θα του έλεγα άμα είχα μια ευκαιρία. Μετά από 2 μέρες πηρά πίσω το γράμμα. Δεν είχα σκοπό να το στείλω αλλά το ότι ήξερα ότι μπορούσα, ήταν ωραίο! Δεν το έστειλα γιατί ήξερα ότι τα πράγματα είχαν τελειώσει μεταξύ μας….
Τουλάχιστον έτσι πίστευα, μέχρι που μου ανακοινώσε η μητέρα μου ότι θα πηγαίναμε εκεί για διακοπές! Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Από την μια χαιρόμουν που θα ξαναέβλεπα τον Alessandro αλλά από την άλλη το θέαμα της κοπέλας του live θα με έκανε πυρ και μανία. Το αίσθημα της χαράς όμως κέρδισε!!! Είχα αρχίσει να μετράω πάλη τις μέρες 5 4 3 2 Μέχρι που επιτέλους έφτασε το 1!!! Στο αεροπλάνο πέρασαν χίλιες σκέψεις από το μυαλό μου. Άμα θα χαιρόταν που με ξαναέβλεπε, άμα θα μιλούσαμε περισσότερε αυτή την φορά κι ένα σορό άλλες!! Όμως μια συγκεκριμένη σκέψη.. δεν πέρασε!! Είχε ΚΟΠΕΛΑ!!!! Εκείνη την στιγμή ήμουν τόσο χαρούμενη που το είχα ξεχάσει αυτό. Είχα πάρει μαζί μου και το γραμματάκι. Άμα ήταν να του το έδινα θα ήταν η καλύτερη ευκαιρία που είχα ποτέ μου. Όταν προσγειωθήκαμε περίμενα πως και πώς να δω άμα θα ερχόταν στο αεροδρόμιο… Δεν ήρθε αλλά αυτό δεν με έριξε. Αμέσως μετά πήγαμε στο σπίτι τους για μεσημεριανό. Ε άμα δεν τον έβλεπα κι εκεί ήταν χαμένη υπόθεση. Μπήκαμε μέσα κι εκείνη την στιγμή, βγήκε από το δωμάτιο του. Μόλις τον είδα το χαμόγελο μου έφτασε πάλι ως τα αφτιά!! Το μόνο που μπορούσε να μου χαλάσει την διάθεση ήταν η κοπέλα του. Που όλως παραδόξως βγήκε καπάκι από πίσω του. Μου χάλασε μεν την διάθεση αλλά το ότι ξαναέβλεπα τον Alessandro… ήταν ασυναγώνιστο!!! Για καλή μου τύχη εκείνη την στιγμή έφευγε. Καθίσαμε να φάμε αλλά η όρεξη μου είχα κοπεί.
Εγώ θα κοιμόμουν στο δωμάτιο του Alessandro κι η μητέρα μου στον ξενώνα. Ξεκουραστήκαμε λιγάκι και μετά θα βγαίναμε βόλτα. Οι 2 μητέρες θα πήγαιναν για να πάρουν βιβλία και εγώ με τον Alessandro θα κατεβαίναμε βόλτα στο πάρκο. Στον δρόμο δεν μιλούσαμε και πολλή και στο πάρκο βρηκε τους φίλους του κι έφυγε. Εγώ απορροφημένη στο κινητό μου κοιτούσα τις φωτογραφίες του στο κινητό μου τόσο απορροφημένη που δεν κατάλαβα ότι ήρθε από πίσω μου. Δεν ήξερα άμα κατάλαβε κάτι αλλά και να καταλάβαινε δεν θα με πείραζε! Δεν είπε τίποτε απλά είδε ότι βαριόμουν και μου είπε να πάμε βόλτα. Σε μια φάση είχα το θάρρος και το κουράγιο να του πω ότι ένιωθα. Αλλά για ακόμη μια φορά μου το χάλασε η κοπέλα του. Ξεφύτρωσε από το πουθενά και δεν ξεκόλλησε με τίποτα από τότε. Στο τέλος εγώ βαρέθηκα και έφυγα. Στο σπίτι μετά εγώ και ο Alessandro μαλώσαμε γιατί αυτό επέμενε ότι έπρεπε να τον είχα ειδοποιήσει ότι έφευγα κι εγώ έλεγα ότι «μόνο το σπίτι ήξερα που ήταν που αλλού θα πήγαινα». Βεβαία ήξερα ότι είχε δίκιο αλλά καλύτερα να μαλώναμε παρά το τίποτα. Εντωμεταξύ την επόμενη μέρα το απόγευμα θα πηγαίναμε σε ένα κάμπινγκ ( εγώ, αυτή , αυτός ,και κάτι φίλοι) . Το μέρος στο οποίο θα πηγαίναμε ήταν πολλή ωραίο αλλά αυτό που δεν καταλάβαινα ήταν για τι έπρεπε να έρθει κι εκείνη μαζί. Το πρωί είχε έρθει κιόλας για να τον βοηθήσει να ετοιμαστεί. Καθώς όμως ήταν στο δωμάτιο βρηκε μες στα πράγματα μου το γραμματάκι από μένα για τον Alex. Το διάβασε και τα κατάλαβε όλα. Γιατί του μιλούσα εγώ στο Facebook, γιατί είχα φωτογραφίες του στο κινητό μου και γιατί είχαμε έρθει εδώ για διακοπές. Νευριασμένη το τσαλάκωσε και το πέταξε στο σκουπίδια. Στο δρόμο καθώς πηγαίναμε στο κάμπινγκ μιλούσε όλο με υπονοούμενα. Ήμουν σίγουρη ότι είχα καταλάβει κάτι αλλά δεν ήξερα από πού. Προσπάθησα να την αγνοήσω αλλά αυτή η ενοχλητική της φωνή τρύπωνε στο κεφάλι μου. Ο Alex είχε καταλάβει κι αυτός κάτι άλλα δεν έλεγε τίποτα. Έβλεπε όμως ότι αυτά που έλεγε η κοπέλα του με ενοχλούσαν και της είπε να σταματήσει. Όταν επιτέλους φτάσαμε στο κάμπινγκ έμεινα εγώ κι εκείνη μόνες. Ανενόχλητη εκείνη συνέχισε να μιλάει με υπονοούμενα . Είχα φτάσει πια στο αμήν, δεν πήγαινε άλλο. Της είπα με ένα άσχημο τρόπο να σταματήσει. Με κοίταξε με ένα ύφος και μετά έφυγε απότομα κατευθυνόμενη προς τον Alex. Από το ύφος της και μόνο κατάλαβα ότι θα πήγαινα να του τα πει ΟΛΑ!!! Ξεκίνησε να μιλάει , στα αγγλικά κιόλας για να καταλαβαίνω κι εγώ. Καλά καλά δεν φτάσαμε και όλα πήγαιναν στραβά. Ο Alex στην αρχή δεν την πίστευε για αυτό και με ρώτησε άμα ήταν αλήθεια αυτό που έλεγε. Γιατί η κοπέλα του ήταν ζηλιάρα και θα έκανε τα πάντα για να διώξει ένα άλλο κορίτσι και ο ίδιος αυτό το ήξερε. Μάλωναν κιόλας συχνά για αυτό το θέμα. Όταν με ρώτησε ο Alex είχα βουρκώσει και με την κοπέλα του να με κοιτάζει δεν είπα τίποτα. Σήκωσα το κεφάλι ψηλά, πέρασα ανάμεσα τους κι έφυγα. Δεν ήταν ότι δεν ήξερα τι να πω, αλλά το ότι δεν ήξερα άμα είχα δύναμη να του τα πω.
Πηρά το λεωφορείο και πήγα σπίτι, δεν ήθελα να μείνω ούτε λεπτό παραπάνω. Στο δρόμο σκεφτόμουνα ότι είχα χάσει μια μοναδική ευκαιρία. Μοναδική εύκαιρα ήταν άπλα δεν ήξερα για πιο π0ραγμα. Ή θα ήταν μια ευκαιρία για να γίνει επιτέλους δικός μου ή για να γίνω ρεζίλι και να μη μου ξαναμιλήσει ο Alex. Όταν έφτασα σπίτι έκανα πως όλα ήταν ΟΚ όμως στην πραγματικότητα τίποτα δεν ήταν. Ετοίμασα τα πράγματα μου γιατί την επόμενη θα φεύγαμε. Ήμουν τόσο στενοχωρημένη που ούτε καν κατάλαβα ότι το γραμματάκι έλειπε. Το βραδύ ο Alex γύρισε σπίτι και με βρηκε στο μπαλκόνι να κοιτώ κάτω. Με φώναξε και από το βλέμμα μου κατάλαβε ότι δεν ήθελα να μιλήσω για το τι είχε γίνει τούτη την ημέρα. Του είπα ότι όταν είμαι στενοχωρημένη πάω η σε μπαλκόνια ή σε μέρη που μπορώ να δω ένα απέραντο κενό. Αυτό το κενό μου πρόσφερε γαληνή και ηρεμία. Η ώρα είχε περάσει. Είχε πάει 2+. Τίποτα κάλο δεν γίνετε μετά τις 2. Αρχίσαμε πάλι να μαλώνουμε. Αλλά αυτή την φορά μαλώναμε για την συμπεριφορά της κοπέλας του. Και αυτός την υπερασπιζόταν. Ο καβγάς δεν είχε τελειώσει άλλα κουρασμένη και οι 2 πήγαμε για ύπνο.
Νωρίς το πρωί ήταν η πτήση μας κι αυτή την φορά ούτε το πικρό goodbyeδεν είπαμε. Είχα μείνει με την ελπίδα ότι θα ερχόταν στο αεροδρόμιο να με αποχαιρετήσει αλλά από ότι φαίνετε ήταν ακόμα θυμωμένος από τον καβγά. Αυτή την στιγμή ήμουν 1000% σίγουρη ότι τα πράγματα μεταξύ μας είχαν τελειώσει. Κομματάκια τώρα γύρισα σπίτι. Χαρούμενη που θα ξαναέβλεπα τους φίλους και το σπίτι μου, στενοχωρημένη γιατί οι ελπίδες μου χάθηκαν. Άδειασα την βαλίτσα μου και προσπάθησα να κοιμηθώ, όμως δεν με έπιανε ύπνος. Νωρίς την επόμενη μέρα πήγα σε ένα μέρος στην παράλια σε κάτι απότομα βράχια. Κάθισα εκεί με τις ώρες. Και λίγο πριν φύγω είδα από πίσω μου το τελευταίο άτομο που περίμενα να δω. Tον Alex. Ήμουν τόσο σοκαρισμένη που ούτε καν τον ρώτησα τι έκανε εδώ απλά ξέσπασα σε κλάματα. Ήρθε και με πηρέ αγκαλιά και τότε μου είπε τον λόγο για τον ποίο είχε έρθει εδώ. Όταν εγώ έφυγα αυτός δεν ήρθε στο αεροδρόμιο γιατί δεν ήθελε να με αποχαιρετίσει. Καθώς όμως συμμάζευε το δωμάτιο του σκεπτόταν αν όλα αυτό που του έλεγε η κοπέλα του ήταν αλήθεια. Τότε είδε στα σκουπίδια ένα χαρτί τσαλακωμένο που έλεγε το όνομα μου επάνω. Το διάβασε και τότε και αυτός τα κατάλαβε τα πάντα. Μαζί με τα πάντα κατάλαβε επίσης ποσό γαϊδούρι ήταν που δεν με αποχαιρέτησε το αεροδρόμιο. Τότε πηρέ την επόμενη πτήση για Θεσσαλονίκη που βρηκε και ήρθε. Πήγε σπίτι άλλα δεν ήμουν εκεί κι αφού δεν είχαμε μπαλκόνι, ήρθε εδώ. Ήμουν το πιο ευτυχισμένο άτομο του κόσμου.
Έκατσε εδώ για 10 μέρες και περνούσαμε όλη την ημέρα μαζί!! Ήταν φανταστικά!! Μέχρι που έφτασε η μέρα να φύγει. Πριν μπει στο αεροπλάνο υποσχεθήκαμε ο ένας στον άλλον να μιλάμε κάθε μέρα μέχρι να συναντηθούμε ξανά. Όλα πήγαιναν καλά. Άλλα περίπου 1 μήνα μετά άρχισε να μην απαντάει στα μηνύματα μου ούτε στις κλήσεις μου. Εγώ επέμενα άλλα μετά από μια εβδομάδα τα παράτησα. Πίστευα ότι ίσως τα ξαναβρήκε με την πρώην του ή ότι βρηκε μια άλλη πιο κοντά από μένα. Στεναχωρήθηκα πολλή όμως δεν τα έβαλα κάτω. Περίμενα πως όταν έβλεπε τα μηνύματα ή τις κλίσης θα με έπαιρνε τηλέφωνο. Αλλά τίποτα. Περνούσε ο καιρός… Άρχισαν τα σχολεία… Έφτασαν τα Χριστούγεννα… Μέχρι που επιτέλους τα παράτησα. Έχασα κάθε ελπίδα. Συνέχισα την ζωή μου και προσπάθησα να προχωρήσω… Όμως δεν υπήρχε μέρα που να μην τον σκεπτόμουν!! Είχε κατασκηνώσει στο μυαλό μου.
Έφτασε Πάσχα και τώρα ήταν η δίκια μου σειρά να κάνω ανταλλαγή, με το Βέλγιο αυτή την φορά. Είχαμε ένα πρόγραμμα που λεγόταν Ευροδύσσεια και παιδία από το Βέλγιο έκαναν ανταλλαγή με παιδία από διάφορες άλλες χώρες. Κατενθουσιασμένη εγώ φτάσαμε στο αεροδρόμιο στο Βέλγιο. Κοιτούσα γύρω γύρω για να βρω το παιδί που θα με φιλοξενούσε. Όμως αντί για αυτό, είδα κάτι άλλο. Είδα τον Alessandro όπως τον είχα δει εκείνη την πρώτη φορά, με εκείνο το χαμένο γλυκό βλέμμα να κοιτάει γύρω γύρω. Τα βλέμματα μας διασταυρώθηκαν. Ήρθε να μου μιλήσει όμως εγώ τον απέφευγα. Όμως μετά δεν μπόρεσα να αντισταθώ άλλο. Ήθελα να μάθω γιατί ξαφνικά δεν μου μιλούσε. Αυτές οι ερωτήσεις με τυραννούσαν για 7 ολόκληρους μήνες και αυτή την στιγμή θα μου τις απαντούσε. Αυτό που ένιωθα όμως δεν ήταν ανακούφιση ή ικανοποίηση. Για όλους αυτούς τους 7 μήνες είχα κάτι να ελπίζω και τώρα άμα έπαιρνα απάντηση δεν θα είχα ούτε αυτό. Δεν μπόρεσα να κάτσω να μάθω τον λόγο γιατί σίγουρα δεν θα ήταν ευχάριστος. Έτσι αυτή την φορά ΕΓΩ ήμουν αυτή που έφυγε .Από τότε δεν έχω σταματήσει να τον σκέπτομαι και θέλω να πιστεύω ότι τα πράγματα δεν έχουν τελειώσει. Ακόμα μετρώ τις μέρες από τότε που τον είδα τελευταία φορά… Έχω περάσει τους 2 μήνες και ακόμα έχω μπροστά μου. Θα τον ξαναδώ άραγε??? Αυτή είναι μια ερώτηση στην όποια θα ήθελα πολλή μια απάντηση… Από πού όμως???