Η δικια μου ιστορια αρχιζει καπου σε μια ομορφη επαρχιακη πολη εναν κρυο δεκεμβρη...Ηταν η πρωτη φορα που ειδα εκεινον...Εγω ημουν πρωτη Λυκειου και εκεινος δευτερα. Εγω ενα απλο βαρετο θα ελεγα κοριτσι βυθισμενο στην απαισιοδοξια και τη μιζερια, εκεινος ομορφος ,δημοφιλης,γεματος αυτοπεποιθηση! Καθημερινα τον χαζευα στο σχολειο αλλα δεν ειχα το κουραγιο να του μιλησω.
Αυτο ομως αλλαξε οταν με εκανε εκανε φιλη στο φεισμπουκ,και μια μερα του μιλησα καταλαθος αντι να μιλησω σε εναν φιλο! Και ετσι ξεκινησαν ολα...αρχισαμε να μιλαμε συχνα,κ ενιωθα ασφαλης πισω απο τν υπολογιστη, εξαλλου αυτο ειναι και τ ατου μου. Μου ειναι ευκολο να κρυβομαι πισω απο μια οθονη! Ομως εκεινος ειχε την περιεργια να με δει και απο κοντα, που να ηξερε πως τοσο καιρο περνω
διπλα του και δεν μου δινει καν σημασια! Αλλα μια μερα το πηρα αποφαση...θα του μιλουσα! Το πολυ πολυ να σταματαγε να μου μιλαει στο διαδικτυο, εξαλλου ειχα συνηθισει την απορριψη! Τον συναντησα σε ενα κοινο στεκι,ηταν με ολη την παρεα του! Αλλα δεν διστασα να του μιλησω,εκεινος δεν πιστευε πως ειχα βρει το κουραγιο να παω να τον βρω! Την επομενη μερα δεν μου μιλησε στο τσατ... Φοβηθηκα
μηπως δεν του αρεσα κ ηθελε να κοψει επαφη! Αλλα μετα απο δυο μερες με βρηκε στο σχολειο,αρχισαμε να μιλαμε και μου ζητησε το κινητο!
Αρχισαμε να στελνουμε μηνυματα ολη μερα,δεν το πιστευα,ουτε οι φιλες μου...Σε μερικες μαλιστα αρχισε να κακοφαινεται που εκεινος ειχε δειξει ενδιαφερον για μενα..Τελικα μετα απο ενα μηνα τα φτιαξαμε! Ναι το ονειρο εγινε πραγματικοτητα! Ενιωθα σαν την σταχτοπουτα! Και εκεινος στα ματια μου εμοιαζε τελειος...ειχε αρχισει να διαβαζει ποιηση και ν βλεπει ρομαντικες ταινιες, μονο
κ μονο γιατι αρεσαν σε εμενα! Αλλα και εγω αλλαζα ουσιαστικα...Εκεινος με ζεστανε με τις ηλιαχτιδες της καρδιας του κ με εκανε να αναθεωρησω την σταση μου προς τη ζωη,αρχιζα να γινομαι πιο αισιοδοξη κ χαρουμενη!για πρωτη φορα στη ζωη μου ενιωθα γεματη,πως ειχα ενα λογο να ζω..διπλα του γινομουν καλυτερη,σαν να εκλεβα λιγο απο την λαμψη του...
Ομως αυτο δεν κρατησε για πολυ. Κοπελες που θεωρουνταν φιλες μου με εκαναν περα,κανεις δεν μπορουσε να καταλαβει πως εκεινος ηταν μαζι μου! Ημουν λιγη για αυτον, το ηξερα απο
την αρχη, αλλα εκεινον δν φαινοταν να τον ενοχλει. Κι εκεινος πιστευε πως μαζι μου γινοταν καλυτερος... Ομως εγω δν αντεχα τον πολεμο απο ολους! Ολοι πιστευαν πως αργα ή γρηγορα θα με πληγωνε, πως ημουν απλα μια απο ολες τις αλλες... Πως ημουν το παιχνιδακι του! Δεν μπορουσε αλλιως να δικαιολογηθει το γεγονος πως ηταν μαζι μου... Ετσι αρχισα να απομακρυνομαι απο εκεινον,προσπαθουσα να σωθω,να μην γινω κομματια οταν φυγει..! Εκεινος αρχισε να μισει τους τοιχους που του εβαζα, και τελικα χωρισαμε... Την επομενη μερα ακριβως τον ειδα με αλλη... Ίσως ειχαν δικιο τελικα πως θα πληγωνε αυτη η ιστορια.. Μετα ηρθε μια περιοδος πληρης αποκαθηλωσης του ενος
προς τν αλλον... Κεγαμε πραγματα που δεν τα εννοουσαμε (τουλαχιστον απο την πλευρα μου) μονο και μονο για να πικαρουμε ο ενας τον αλλον.. Εκεινος μου εστελνε καθημερινα αλλα εγω ειχα μαθει να βαζω πιο πανω τν εγωισμο,ισως επειδη ποτε δεν πιστεψα πως με ερωτευτηκε πραγματικα! Αλλα ποτε δν θα το μαθω..
Εχουν περασει 2 χρονια... Εγω ειχα μια μονο (αποτυχημενη)σχεση επειδη το μυαλο μου παντα τριγυρνα σε εκεινον... Εκεινος περιπλανηθηκε αρκετα,μεγαλος καρδιοκατακτητης βλεπεις...! Ωσπου πριν κατι μηνες νομιζα πως το παραμυθι θα ειχε happy end ,οπως αυτα στις ταινιες,που το αγορι μες τη βροχη τρεχει και αγκαλιαζει το κοριτσι και του λεει πως το αγαπαει αφου περασουν σαραντα κυματα! Ειμαι απο τη φυση μου ρομαντικο ον,κ παντα ηλπιζα στο μεγαλο φιναλε! Ετσι λοιπον εκεινος αρχισε ν μου μιλαει αραια κ που σαν να ειμαστε φιλαρακια! Ειχε πλεον και μια μακροχρονια σχεση.. Ειχε πει σε μια κοινη γνωστη πως δεν με ξεπερασε,κ πως τον ειχα πληγωσει πολυ τοτε... Δεν ειναι ειρωνια να λεει αυτος που σε σκοτωσε πως τον πληγωσες? Ποτε δεν το πιστεψα,ειχα βαρεθει να ειμαι παιχνιδακι του!
Τωρα εχει χωρισει με την αλλη κοπελα... Τον συνανταω μερικες φορες, και ακομα το συναισθημα ειναι το ιδιο, δεν αλλαζει! Ακομα και αν αλλαζουμε εμεις, εγω γυρναω παλι σε εκεινο τον κρυο Δεκεμβρη κατω απο τη βροχη! Ακομα στα χειλη μου νιωθω το πρωτο φιλι,η μυρωδια του ειναι ακομα στα μαλλια μου.. Τωρα το μονο που εχει μεινει ειναι τα βλεμματα! Σιωπη....φοβαμαι να τον διεκδικησω, μου ειναι αδυνατο να του πω τι νιωθω... Ειναι αυτος ο φοβος μηπως ολα ηταν απλα ενα ονειρο,κ εγω απο αυτο το ονειρο δν θελω να ξυπνησω ΠΟΤΕ! Και παντα θα περιμενω εκεινον να γυρισει..Γιατι λενε οτι πρεπει να προσεχουμε το βλεμμα περισσοτερο απο τα λογια... Μα ακομα και αν δεν γυρισει εγω θα τον ευχαριστω για παντα γιατι μου εμαθε να πολεμαω και να ελπιζω ακομα και οταν ολα εχουν χαθει! Γιατι ολοι οι ανθρωποι περνουν απο τη ζωη μας για ενα σκοπο,εκεινος τον εκπληρωσε γι αυτο εφυγε! (Τουλαχιστον ετσι λεω στον εαυτο μου)... Να προσεχεις αγγελακι μου!