#66
Μεταμεσονύχτια συνάντηση...
Καλοκαίρι, βράδυ, μόνος και φορτωμένος με το σακίδιό μου ετοιμάζομαι να πάρω το τρένο από Θεσσαλονίκη για Αθήνα.
Φτάνω και διαπιστώνω ότι το δρομολόγιό μου θα αργήσει.... λίγο. Κανά 3ωρο!
Αποφάσισα να καθίσω σε ένα καφέ του σταθμού και να περιμένω να περάσει η ώρα. Παρήγγειλα έναν καφέ, άνοιξα το κινητό μου και χάζευα λίγο στο internet.
Κάποια στιγμή βλέπω να μπαίνει μία κοπέλα που μιλούσε στο κινητό της. Από το ύφος της κατάλαβα ότι πρέπει να είχε χάσει το τρένο για τον δικό της προορισμό. Ήταν φανερά ταραγμένη κι όμως όμορφη. Από αυτές τις κοπέλες που δείχνουν σέξι ακόμα και όταν έχουν νεύρα.
Πέρασε από μπροστά μου ψάχνοντας κάπου να βολευτεί. Στο τέλος έκατσε σε ένα από τα απέναντι τραπέζια. Στο μεταξύ είχα βγάλει μία αθλητική εφημερίδα και τη διάβαζα.
Με την ώρα ο κόσμος λιγόστευε... Ώσπου κάποια στιγμή είχαμε μείνει ελάχιστοι στο καφέ.
Είχα παρατήσει την εφημερίδα εδώ και ώρα και είχα αρχίσει να κρεμάω...
Η κοπέλα φανερά βαριεστημένη κοιτούσε γύρω της προσπαθώντας να τελειώσει τον άθλιο καφέ της. Οι ματιές μας πού και πού συναντιούνταν. Ώσπου αποφάσισα να της πιάσω την κουβέντα.
Συστηθήκαμε «Νίκος» της είπα. «Έλλη» μου απάντησε.
Τη ρώτησα τι της συνέβη και αρχίσαμε να μιλάμε. Είχε χάσει ένα τρένο στο παρά πέντε. Προσπάθησα να της φτιάξω λίγο το κέφι και να την παρηγορήσω.. φάνηκε σιγά σιγά να ηρεμεί.
Η ώρα περνούσε και η βραδιά φαινόταν να αποκτά ενδιαφέρον. Έπιασα τον εαυτό μου να της μιλάω λες και τη γνώριζα από καιρό. Μοιραστήκαμε πράγματα ο ένας για τον άλλο που ίσως να μην εμπιστευόμασταν σε γνωστούς μας.
Χωρίς να το καταλάβουμε είχε περάσει 1 ώρα και... Κάποια στιγμή σηκώθηκε από την καρέκλα «να ξεπιαστεί». Ξαφνικά το καφέ του σταθμού μου έμοιαζε πολύ μίζερο.
«Δεν πάμε μια βόλτα; Έχουμε ώρα ακόμα.» Στην αρχή δίστασε, αλλά μετά μου είπε «Γιατί όχι; Θα μας βοηθήσει να κρατηθούμε ξύπνιοι.»
Η πόλη το βράδυ ήταν πολύ ρομαντική ή τουλάχιστον μου φαινόταν εμένα ρομαντικό όλο αυτό που ζούσα εκείνο το βράδυ. Μια συνάντηση με μια πανέμορφη κοπέλα που έμοιαζε σαν να με καταλάβαινε καλύτερα από τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους!
Όταν πλησίαζε η ώρα να χωρίσουμε σκέφτηκα να της ζητήσω το τηλέφωνό της. Κι αν με παρεξηγήσει; Αν νομίσει ότι ζητάω τα τηλέφωνα από κάθε κοπέλα που γνωρίζω τυχαία μόλις για λίγες ώρες; Κι όμως είχα προλάβει να νιώσω τόσο κοντά της!
Οι σκέψεις αυτές με βασάνιζαν μέχρι που η ανακοίνωση για το δρομολόγιό της μας οδήγησε σε έναν βιαστικό αποχαιρετισμό. Μου είπε ότι χάρηκε που γνωριστήκαμε, με ευχαρίστησε για την παρέα και είπε ότι θα θυμάται πάντα τη μεταμεσονύχτια βόλτα μας στη Θεσσαλονίκη.
Ήθελα να της πω ότι δεν χρειάζεται να τελειώσει εδώ όλο αυτό.. Ότι θέλω να την ξαναδώ! Αντί για αυτό... είχα παγώσει... κόλλωσα... Το μόνο που κατάφερα ήταν να την ευχαριστήσω και να της ευχηθώ καλό ταξίδι...
Έφυγε κι εγώ από τότε έχω μείνει να αναρωτιέμαι.. τι θα μπορούσε να είχε γίνει αν είχα βρει τη δύναμη να της πω αυτό που ήθελα.. θα είχε happy end η ιστορία μας ή ήταν απλά κάτι που εγώ φαντάστηκα ότι υπήρχε μεταξύ μας..;
Δεν θα το μάθω ποτέ...