Έπρεπε να φύγω από την Αθήνα για να σε γνωρίσω.. Τόσα χρόνια μέναμε τόσο κοντά και όμως μόνο την χρονιά που μετακομίσαμε σε ένα νησί σε γνώρισα...
Είχα ξανά έρθει στην πόλη για τα Χριστούγεννα.. Ανήμερα Χριστουγέννων και η ξαδέλφη μου θα με έβγαζε έξω για να με γνωρίσει στην καινούργια της παρέα.. Ανάμεσα τους εσύ.. Ο κολλητός της.. Μου είχε μιλήσει πολύ για εσένα στο τηλέφωνο και δεν ξέρω για ποιο λόγο σε αντιπάθησα πολύ..
Της είχα πει να μην με γνωρίσει με εσένα. Ήρθες και κάθησες απέναντι μου. Σε κοίταξα και χάθηκα στα γαλάζια σου μάτια. Θέλησα αμέσως να μάθω ποιος είσαι και όταν μου είπε η ξαδέλφη μου ότι είσαι αυτός που είχα αντιπαθήσει από την πρώτη στιγμή χωρίς καν να σε ξέρω, τα έχασα.. Προσπάθησα να σε αποφύγω όμως στο τέλος της βραδυάς από την μεγάλη παρέα μείναμε εγώ, εσύ, η ξαδέλφη μου και ο κολλητός σου. Εκείνοι οι δύο τα φτιάξανε οπότε θέλοντας και μη πιάσαμε κουβέντα.
Τις επόμενες ημέρες βγαίναμε συνέχεια οι τέσσερις μας. 2 εβδομάδες. Μόνο 2 εβδομάδες χρειάστηκαν για να σε ερωτευθώ. Ήταν τα πιο μαγικά Χριστούγεννα που είχα ζήσει. Κάθε μέρα ερχόσουν και μας ξυπνούσες. Παίζαμε επιτραπέζια, πηγαίναμε βόλτες στην στολισμένη Αθήνα και κουβεντιάζαμε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις ολονύχτιες συζητήσεις μας στα σκαλιά της πολυκατοικίας μου. Ήταν η πρώτη φορά που μπορούσα να μιλάω με κάποιον τόσο πολύ και να του ανοίγομαι.
Ένα βράδυ περπατούσα με τον κολλητό σου προς το σπίτι σου και πιάσαμε την κουβέντα περί έρωτα. "Έχεις νιώσει ποτέ να αγαπάς κάποιον που δεν θα το περίμενες ποτέ"; του είπα. "Για τον Παναγιώτη δεν λες"; μου απάντησε. ``Φαίνεται τόσο πολύ ε; Από τι από τον τρόπο που τον κοιτάω"; αναρωτήθηκα να μάθω. "Όχι, από τον τρόπο που σε κοιτάει εκείνος, τόσα χρόνια που τον ξέρω δεν τον έχω ξανά δει να κοιτάει έτσι άλλη κοπέλα" μου απάντησε και έκανε την καρδιά μου να χτυπάει ακόμη πιο δυνατά.
Από εκείνη την στιγμή δεν ζούσα στην γη. Ήταν σαν να πετάω στα ουράνια.
Το βράδυ της Πρωτοχρονιάς σε περιμέναμε να έρθεις να μας πάρεις να βγούμε έξω. Όταν χτύπησες το κουδούνι επειδή η ξαδέλφη μου δεν ήταν έτοιμη κατέβηκα τις σκάλες να σου πω να περιμένεις. Βρεθήκαμε στην μέση της σκάλας και με πήρες αγκαλιά. Με κρατούσες και δεν με άφησες. Ένοιωθα σαν να σταμάτησε ο χρόνος. Ακόμη και τώρα, τόσα χρόνια μετά ακόμη θυμάμαι εκείνη την αγκαλιά...
"Ε πως κάνεις έτσι, φαντάσου την ημέρα που θα φύγω", είπα.
Η απάντηση σου ακόμη με στοιχειώνει.. "Αυτό δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι" μου ψιθύρισες..
Κύλησαν έτσι και οι επόμενες ημέρες.. Χωρίς κανένας μας να έχει το κουράγιο να εκφράσει με λέξεις αυτά που έλεγαν, που φώναζαν οι ματιές μας..
Έφτασε η μέρα της αναχώρησης μου. Δεν ήρθες να με αποχαιρετήσεις. Και όλες τις φορές τα επόμενα χρόνια.. Καμία φορά δεν άντεξες να έρθεις να με αποχαιρετήσεις.
Κρατήσαμε επικοινωνία μέσω τηλεφώνου, μηνυμάτων, γραμμάτων..
Κάθε φορά που ερχόμουν Αθήνα εσένα έτρεχα πρώτο να δω..
Και όλα αυτά χωρίς ούτε ένα φιλί. Τόσες και τόσες φορές πλησίασαν τα χείλη μας αλλά κάθε φορά κάποιος έκανε πίσω..
Κάναμε σχέδια.. Να περάσουμε στο ίδιο μέρος στις Πανελλήνιες. Δεν το πιστεύω, μου έλεγες, μετά από 3 χρόνια εγώ και εσύ θα ήμαστε επιτέλους στο ίδιο μέρος. Δεν τα καταφέραμε.. Οι πόλεις που περάσαμε μας χώριζαν ακόμη πιο πολύ..
Δεν στο έχω πει ποτέ αλλά βρέθηκα πολλές φορές στο σταθμό του τρένου με ένα εισιτήριο για τον προορισμό σου. Αλλά δεν βρήκα ποτέ την δύναμη να ανέβω σε κάποιο βαγόνι.
Σήμερα ζούμε ακόμη πιο μακρυά.. Αναρωτιέμαι κάθε μέρα τι θα είχε γίνει αν είχαμε βρεθεί στο ίδιο μέρος ταυτόχρονα..
Στις σπάνιες φορές που μιλάμε πια στο τηλέφωνο, ακόμη δεν έχω βρει το κουράγιο να στο πω, αλλά ακόμη και τώρα, τόσα χρόνια μετά ακόμη με ανατριχιάζει ο ήχος της φωνής σου.
Ακόμη θυμάμαι εκείνα τα μαγικά Χριστούγεννα..
Ακόμη σε βλέπω στα όνειρα μου. Δεν σε βλέπω απλά, σε αισθάνομαι. Αισθάνομαι εκείνη την αγκαλιά στη μέση της σκάλας.. Ακόμη κατακτάς την πρώτη θέση στην καρδιά μου..