#70
Θα έχει happy end τελικα;
Διαβάζοντας όλες τις ιστορίες εδώ, μου ήρθε στο μυαλό η δική μου "ιστορία"... Συνήθως δεν μοιράζομαι τόσο εύκολα αυτά που έχω μέσα μου, αλλά τώρα δεν ξέρω γιατί τα λέω... Ίσως γιατί βαθιά μέσα μου αναζητώ μια εξήγηση, ή μια επανάληψη των όμορφων στιγμών που μου χάρισε, χωρίς καν να ξέρει πως για μένα ήταν τόσο σημαντικές...
Σεπτέμβριος του 2007..Πρώτη μέρα σε νέο σχολείου, ένας νεος κύκλος ξεκινούσε στην ζωή μου... Τα τελευταία μου μαθητικά χρόνια ήταν ήδη γεγονος. Το Λύκειο ξεκινούσε και δεν περίμενα πως θα εξελίσσονταν τα πράγματα. Την πρώτη κιόλας μέρα, από την πρώτη στιγμή που βρέθηκα σε εκείνο το σχολείο το μάτι μου πήγε σε ένα παιδί με καταγάλανα μάτια και μαύρα μαλλιά. Ένα αγόρι με πολύ ωραίο στιλάκι που μου τράβηξε την προσοχή αμέσως!
Κατά την διάρκεια της πρώτης σχολικής χρονίας έμαθα μόνο το όνομα του και από πού ήταν. Τίποτα περισσότερο. Ανταλλάσσαμε συχνά ματιές στα διαλείμματα, άλλα ποτέ δεν μιλήσαμε.
Η μοίρα όμως ένα χρόνο μετά μας επιφύλασσε κάτι πολύ ωραίο και αναπάντεχο. Ένα χρόνο ακριβώς μετά βρεθήκαμε στην ίδια τάξη και στο ίδιο θρανίο. Στην αρχή εγώ πολύ ντροπαλή, δεν μιλούσα και τόσο πολύ. Σιγά – σιγά όμως όταν περνούσαν οι πρώτες μέρες καταλάβαμε πως τα κοινά μας ήταν πολύ περισσότερο απ’οσα νομίζαμε.
Έτσι ήμασταν όλη μέρα μαζί (και αν δεν ήμασταν μαζί ο μόνος λόγος ήταν ότι δεν είχαμε σχολείο και μέναμε μακριά), μιλούσαμε όλη μέρα από το τηλέφωνο, από την κάμερα στον υπολογιστή. Μιλούσαμε από τις 6 το πρωί ανταλλάζαμε το πρώτο μας μήνυμα με το καλημέρα μέχρι το τελευταίο λεπτό πριν κοιμηθούμε λέγαμε καληνύχτα από το τηλέφωνο, γιατί θέλαμε να ακούμε ο ένας την φωνή του άλλου. Τα διαλείμματα στο σχολείο ή ήμασταν μαζί ή χωριζόμασταν για λίγο γιατί οι φίλοι μας δεν ήταν κοινοί. Στο σχολείο όλοι μας έλεγαν πόσο ταιριάζουμε, ακόμα και δικοί του γνωστοί που δεν τους ήξερα εγώ.
Μέχρι και μια καθηγήτρια μας, μου έγραφε στα διαγωνίσματα σχόλια στο πίσω μέρος πως τον έβαλα στον σωστό δρόμο για διάβασμα και πως είναι πολύ καλή η σχέση που έχουμε, κάνει και στους 2 πολύ καλό. Ο περιπτεράς του έλεγε «να προσέχεις το κορίτσι», όλοι νόμιζαν πως ήμασταν μαζί αλλά αυτός σε όλα τα σχόλια απλά γελούσε.. Και εγώ το ίδιο έκανα. Δεν μπορούσα να πω και τίποτα. Πρώτη φορά ένιωθα κάτι τόσο δυνατό σε τόσο μικρή ηλικία και δεν ήξερα πως να το χειριστώ.. Και γι’ αυτο δεν έλεγα τίποτα, δεν ζητούσα κάτι περισσότερο, ήμουν απλά ευτυχισμένη χωρίς να ζητώ τίποτα περισσότερο... Μου χάριζε όμορφες στιγμές και ένα τεράστιο χαμόγελο, ένα μοναδικό και κάθε μέρα ξεχωριστό ταξίδι. Ήμουν ευτυχισμένη!
Ήμασταν τα πάντα, κολλητοί, φιλαράκια, εραστές, χαζά παιδάκια, ώριμοι (όσο γίνεται) έφηβοι, ερωτευμένοι... Αλλά ήμασταν μαζί, περπατούσαμε πλάι πλάι και ζούσαμε ωραία μαζί... ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα εγώ, έτσι μου έδειχνε...
Ξαφνικά μια μέρα, μετά από περίπου 6 μήνες, άρχισε να είναι λίγο διαφορετικός μαζί μου... Μέσα σε 3 μέρες είχε άλλο κορίτσι.. Ήταν τοοοσο μα τοσο δύσκολο για μένα να το δεχτώ... Το αγόρι που με έκανε να νιώσω τόσο διαφορετικά είχε άλλο κορίτσι; Τόσο πολύ τον αγαπούσα όμως που και πάλι σε κάποια στιγμή τον δικαιολόγησα και έριξα το φταίξιμο στον εαυτό μου... Ήμουν τόσο αφελής, ένιωσα τόσο ηλίθια που τον εμπιστεύτηκα. Που απλά τον άφησα να με κοροϊδέψει και να μην καταλάβω τίποτα.
Απογοητεύτηκα από έναν άνθρωπο που τον είχα πολύ ψηλά... Και ναι είναι αλήθεια όταν λένε πως τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής... Τα καταγάλανα ματιά του τα έβλεπα όταν ήμασταν οι 2 μας, όταν ζούσα αυτό το μοναδικό «ταξίδι» που νόμιζα πως ήμασταν οι 2 μας και μου έλεγε να μην φοβάμαι τίποτα γιατί ήταν δίπλα μου... Μου ζητούσε να τον δω πάλι στα μάτια και να μην αλλάξω, να μην φύγω από την ζωή του, να μείνουμε 2 πολύ καλοί φίλοι...
Του είπα τυπικά εντάξει... Κανένας δεν ήξερε όμως πόσο δύσκολο ήταν μέσα μου... Ήθελα απλά να ήταν χαρούμενος και να γελάει, δεν με ενδιέφερε τίποτα άλλο... Τον έβλεπα χαρούμενο και γελούσα και εγώ, ήμουν όπως ήθελε, τουλάχιστον όταν με έβλεπε... Ήμουν δίπλα του, γελούσα, σαν φίλη τον στήριζα άλλα μετά όταν δεν ήμασταν μαζί ήμουν άλλος άνθρωπος. Περνούσα δύσκολες μέρες, σκεφτόμουν το κάθε τι και απλά έψαχνα απαντήσεις στα δικά μου ερωτήματα.
Σιγά σιγά χαθήκαμε... Την επόμενη χρονιά δεν ήμασταν πλέον μαζί στην ίδια τάξη, μόνο μερικές ώρες σε μερικά μαθήματα. Η μοίρα το θέλησε έτσι. Αυτές τις λίγες ώρες που ήμασταν μαζί ήμουν εντάξει. Δεν έδειχνα καμιά στεναχώρια, άλλα μόνο εγώ ξέρω τι περνούσα.
Όταν πλέον χώρισε από την φίλη του, επέστρεψε πίσω σε έμενα, άλλα στην αρχή δεν ήμουν έτοιμη να τον δεχτώ πίσω ξανά. Ή τουλάχιστον με τον τρόπο που ήθελε. Δυστυχώς είχα έναν φόβο πάντα μέσα μου, μήπως ξαναπληγωθώ, μήπως ξανακάνει το ίδιο... Όταν άρχισα να σκέφτομαι ξανά την πιθανότητα να ξαναδοκιμάσω μαζί του να γίνει κάτι (γιατί καταβάθος ποτέ δεν τον είχα ξεχάσει, δεν έκανα άλλη σχέση ούτε καν προσπαθούσα όσο καιρό ήταν με την άλλη) με επηρεάζαν αρνητικά οι φίλες μου. Μου έλεγαν όχι ξανά και πως είναι μαλάκας κτλ. Εγώ βέβαια τις άκουγα με σκυμμένο κεφάλι γιατί είχαν δίκαιο άλλα εγώ ήθελα να ξαναπροσπαθήσω. Γιατί στο κάτω κάτω αν δεν ρισκάρεις δεν θα μάθεις ποτέ... Αλλά δεν έκανα κάτι τελικά, επηρεάστηκα... Με παρακαλούσε πολύ καιρό... Χανόταν για να με αφήσει να σκεφτώ όπως έλεγε και του έστελνα εγώ, τον έψαχνα και μετά πάλι δεν ήμουν σίγουρη και αυτός περίμενε και πάλι έφευγε για τα σκεφτώ και πάλι εγώ τίποτα...
Και κάπως έτσι πέρασαν τα 4,5 χρόνια... Την τελευταία φορά που εμφανίστηκε πάλι στην ζωή μου (μετά από αρκετούς μήνες που κάναμε να μιλήσουμε) ήμουν πλέον αποφασισμένη. Αυτή την φορά δεν θα άφηνα κανένα να με επηρεάσει και να με κάνει να τραβήξω πίσω... Τόσα χρόνια επηρεαζόμουν και τι κατάλαβα; Τίποτα... ήρθε η στιγμή να κάνω αυτό που πραγματικά ένιωθα... Και τότε έμαθα πως είχε πάλι άλλο κορίτσι και τον τελευταίο 1,5 χρόνο... Που πάλι κατά διαστήματα μιλούσαμε εμείς... Μιλήσαμε, του είπα όλα όσα ένιωθα την στιγμή που το έμαθα... Βγήκε ένας άλλος εαυτός από μέσα μου, αλλά καιρός ήταν νομίζω... Δεν προσπάθησε να δικαιολογηθεί αυτή την φορά, δεν μου ζήτησε κάτι... Ούτε καν να τον δω και να μην φοβάμαι... Ένιωσε ντροπή μου είπε μετά από μέρες που ηρέμησα και εγώ... Δεν ξέρει πως να με αντικρίσει λέει, και έχει δίκαιο... Νιώθει άβολα και ντροπή που το έκανε αυτό σε μένα είπε... Το εννοεί ή πάλι είναι ψέματα; Αλλά από την άλλη θέλει να μου εξηγήσει, έχει να μου πει πολλά λέει... Θέλει να με δει... Το ξέρω πως είναι λάθος μου που θέλω να τον δω και εγώ και να ακούσω ότι έχει να μου πει... δεν ξέρω τι θα γίνει μετά... κρατάει χρόνια αυτή η «κολώνια»... θα έχει happy end τελικα;