Το αγορι της Παρου.
Φετος το καλοκαιρι πήγα στην παρο με την κολλητή μου... Ένα βραδυ που είχαμε βγει άκουσα ενα σφίριγμα και οταν γυρισα ειδα ενα ψηλο παιδι με καστανοξανθα μαλλια και μελι ματια να με κοιταει με νοημα, εντονα... Ντραπικα απιστευτα εκεινη την στιγμη και τελικα μες στην ταραχη μου του χαμογελασα... Δεν ειχα ξανα δει πιο ομορφο αγορι... Δυστυχως ομως περα απο αυτο το βλεμμα δεν εγινε τιποτα παραπανω...
Φυγαμε καθως μας περιμενανε..απογοητευτικα..μου αρεσε τοσο πολυ... Την επομενη μερα στο ιδιο σημειο ακριβως τον ξαναειδα! Αυτη την φορα με κοιτουσε πιο εντονα και μου χαμογελουσε και αυτος... Ήθελα να του μιλησω να μαθω εστω το ονομα του, αλλά δεν τολμουσα να παω και να του μιλησω... Έτρεμαν τα ποδια μου... Κι αν με επεριπτε; Αν δεν του αρεσα; Δεν θα αντεχα την απόρριψη... Έτσι και δεν το εκανα...
Την επόμενη μέρα τον ξαναειδα και ακουσα που του ελεγαν οι φιλοι του να ερθει να μου μιλησει αλλα αυτο δεν εγινε ποτε... απο εκεινο το βραδυ δεν τον ξαναειδα... Τον εψαξα, αλλα ηταν δυσκολο να τον βρω σε ενα νησι με τοσο κοσμο...
Μακαρι να τον συναντησω κάπως, κάπου, κάποτε... Θελω τοσο πολυ... εύχομαι να ειχα την δυναμη να του μιλουσα τοτε... Τωρα ποιος ξερει πως μπορει να ειχαν εξελιχθει τα πραγματα... Ό,τι κι αν γινει ομως, παντα θα θυμαμαι αυτο το αγορι απο την Παρο....